czytania na kazdy dzień - 06.12.2010 r.

Teri

(Iz 35,1-10)
Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i

niech rozkwitnie! Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje,
skacząc i wykrzykując z uciechy. Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą
Karmelu i Saronu. Oni zobaczą chwałę Pana, wspaniałość naszego Boga.
Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Powiedzcie
małodusznym: Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto - pomsta;
przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by zbawić was. Wtedy
przejrzą
oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak
jeleń i język niemych wesoło krzyknie. Bo trysną zdroje wód na pustyni
i
strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w pojezierze, spragniony

kraj w krynice wód; badyle w kryjówkach, gdzie legały szakale na
trzcinę z
sitowiem. Będzie tam droga czysta, którą nazwą Drogą Świętą. Nie
przejdzie
nią nieczysty, gdy odbywa podróż, i głupi nie będą się tam
wałęsać. Nie
będzie tam lwa, ni zwierz najdzikszy nie wstąpi na nią ani się tam
znajdzie, ale tamtędy pójdą wyzwoleni. Odkupieni przez Pana powrócą,
przybędą na Syjon z radosnym śpiewem, ze szczęściem wiecznym na
twarzach:
osiągną radość i szczęście, ustąpi smutek i wzdychanie.

(Ps 85,9-14)
REFREN: Oto Bóg przyjdzie, ażeby nas zbawić

Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg:
Oto ogłasza pokój ludowi i świętym swoim.
Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie dla tych,
którzy się Go boją,
i chwała zamieszka w naszej ziemi.

Spotkają się ze sobą łaska i wierność,
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.

Pan sam obdarzy szczęściem,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Przed Nim kroczyć będzie sprawiedliwość,
a śladami Jego kroków zbawienie.

Oto przyjdzie Król, Pan ziemi, i zdejmie z nas jarzmo niewoli.

(Łk 5,17-26)
Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w
Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i
Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś
ludzie
niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go
wnieść i
położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób go
przynieść,
wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam
środek
przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: Człowieku, odpuszczają ci
się
twoje grzechy. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się
zastanawiać
i mówić. Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może
odpuszczać
grzechy prócz samego Boga? Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do
nich:
Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć:
Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź? Lecz
abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania
grzechów - rzekł do sparaliżowanego: Mówię ci, wstań, weź swoje
łoże i idź
do domu! I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym
leżał, i
poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich;
wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: przedziwne rzeczy widzieliśmy
dzisiaj.

Komentarz

"Syn Człowieczy ma władzę odpuszczania grzechów", czyli
czynienia z
pustyni, którą staje się człowiek po grzechu ciężkim, ogrodu bogactw
duchowych. On ożywia także ogrody naszych dusz, podupadłe przez grzechy
powszednie, gdy tylko ze skruchą przynosimy je przed Jego oblicze. Czy
wierzymy, że z miłością i bez uprzedzeń mówi wtedy do nas:
"Odpuszczają ci
się twoje grzechy", i tym samym ożywia w nas to, co martwe? Święci
często
powracają do Niego ze swymi grzechami, dlatego są tacy piękni.

Ks. Mariusz Jedliczka, "Oremus" Adwent i oktawa Narodzenia
Pańskiego 2004,
s. 39-40