czytania na kazdy dzień-wtorek 03.02.2009

Teri

(Ps 22,26-28.30-32)
REFREN: Chwalić Cię będą, którzy Cię szukają

Wypełnię moje śluby wobec bojących się Boga.
Ubodzy będą jedli i zostaną nasyceni,
będą chwalić Pana ci, którzy Go szukają:
"Serca ich niech żyją na wieki".

Przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi,
oddadzą pokłon wszystkie szczepy pogańskie.
Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi,
przed Nim zegną się wszyscy, którzy staną się prochem.

A moja dusza będzie żyła dla Niego,
potomstwo moje Jemu będzie służyć,
przyszłym pokoleniom o Panu opowie,
a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi.

(Mt 8,17)
Jezus wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby.

(Mk 5,21-43)
Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg, zebrał się
wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł
jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do
nóg i prosił usilnie: Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią
ręce,
aby ocalała i żyła. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i
zewsząd na Niego napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na
upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie
wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Słyszała
ona
o Jezusie, więc przyszła od tyłu, między tłumem, i dotknęła się Jego
płaszcza. Mówiła bowiem: żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę
zdrowa. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona
z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od
Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: Kto się dotknął mojego płaszcza?
Odpowiedzieli Mu uczniowie: Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a
pytasz:
Kto się Mnie dotknął. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to
uczyniła. Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co
się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł
do niej: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona
ze
swej dolegliwości! Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego
synagogi i donieśli: Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz
Nauczyciela? Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi:
Nie bój się, wierz tylko! I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem
Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu
przełożonego
synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia, wszedł i rzekł
do nich: Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi.
I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca,
matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko
leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: Talitha kum, to
znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań! Dziewczynka natychmiast wstała i
chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia.
Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił,
aby
jej dano jeść.

Komentarz

Kobieta z dzisiejszej Ewangelii wegetowała w poczuciu, że ucieka z niej
życie. Nie potrafiła zrobić nic, by je zatrzymać. Życie w cieniu śmierci,
rozłożonej w czasie... Także Jair nie mógł nic zrobić, by powstrzymać
konanie swej córki. Obie te postacie łączy doświadczenie bezsilności,
niepowstrzymywalnej utraty tego, co najdroższe i najbliższe. Uczmy się
składać własną niemoc u stóp Zbawcy. "Patrzmy na Niego", który sam
zawierzył swe życie Ojcu i odzyskał je po cierpieniach przeżytej hańby.

o. Wojciech Jędrzejewski OP, "Oremus" styczeń/ luty 2005, s. 127