Czytanie na kazdy dzień - czwartek 16.12.2010 r.

Teri

(Iz 54,1-10)
Śpiewaj z radości, niepłodna, któraś nie rodziła, wybuchnij weselem i

wykrzykuj, któraś nie doznała bólów porodu! Bo liczniejsi są synowie
porzuconej niż synowie mającej męża, mówi Pan. Rozszerz przestrzeń
twego
namiotu, rozciągnij płótna twego , nie krępuj się, wydłuż twe
sznury, wbij
mocno twe paliki! Bo się rozprzestrzenisz na prawo i lewo, twoje potomstwo

posiądzie narody oraz zaludni opuszczone miasta. Nie lękaj się, bo już
się
nie zawstydzisz, nie wstydź się, bo już nie doznasz pohańbienia. Raczej

zapomnisz o wstydzie twej młodości. I nie wspomnisz już hańby twego
wdowieństwa. Bo małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel, któremu na
imię -
Pan Zastępów; Odkupicielem twoim - Święty Izraela, nazywają Go Bogiem
całej ziemi. Zaiste, jak niewiastę porzuconą i zgnębioną na duchu,
wezwał
cię Pan. I jakby do porzuconej żony młodości mówi twój Bóg: Na
krótką
chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę. W
przystępie gniewu ukryłem przed tobą na krótko swe oblicze, ale w
miłości
wieczystej nad tobą się ulitowałem, mówi Pan, twój Odkupiciel. Dzieje
się
ze Mną tak, jak za dni Noego, kiedy przysiągłem, że wody Noego nie
spadną
już nigdy na ziemię; tak teraz przysięgam, że się nie rozjątrzę na
ciebie
ani cię gromić nie będę. Bo góry mogą ustąpić i pagórki się
zachwiać, ale
miłość moja nie odstąpi od ciebie i nie zachwieje się moje przymierze
pokoju, mówi Pan, który ma litość nad tobą.

(Ps 30,2.4-6.11.12a.13b)
REFREN: Sławię Cię Panie, bo mnie wybawiłeś

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie mój, Boże, z krainy umarłych
wywiodłeś moją duszę
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.

Śpiewajcie psalm wszyscy miłujący Pana
i pamiętajcie o jego świętości.
Gniew jego bowiem trwa tylko chwilę,
a łaska Jego przez całe życie.
Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem wesele.

Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną,
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament,
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla niego; wszyscy ludzie
ujrzą zbawienie Boże.

(Łk 7,24-30)
Gdy wysłannicy Jana odeszli, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie:
Coście
wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale
coście
wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w pałacach
królewskich przebywają ci, którzy noszą okazałe stroje i żyją w
zbytkach.
Ale coście wyszli zobaczyć? Proroka? Tak, mówię wam, nawet więcej niż

proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto posyłam mego wysłańca
przed
Tobą, aby Ci przygotował drogę. Powiadam wam: Między narodzonymi z
niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym
większy jest niż on. I cały lud, który Go słuchał, nawet celnicy
przyznawali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Janowy. Faryzeusze zaś
i
uczeni w Prawie udaremnili zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując
chrztu od niego.

Komentarz

Jan Chrzciciel, wzywając do nawrócenia i chrzcząc w Jordanie, pomagał
realizować zamiar Boży wobec Żydów. Jedynie pewni swej sprawiedliwości

faryzeusze i uczeni w Prawie "udaremnili zamiar Boży względem
siebie, nie
przyjmując chrztu". Nie zasmucili się własnymi grzechami, dlatego
nie byli
gotowi przyjąć nadchodzącej radości wybaczenia. Na kilka dni przed
świętami warto sobie zadać pytanie, czy podjęliśmy zamiar Boży
związany z
czasem Adwentu.

Ks. Mariusz Jedliczka, "Oremus" Adwent i oktawa Narodzenia
Pańskiego 2004,