Czytanie na każdy dzień-niedziela 04.01.2008

Teri

II niedziela po Narodzeniu Pańskim

(Syr 24,1-2.8-12)
Mądrość wychwala sama siebie, chlubi się pośród swego ludu. Otwiera
swe
usta na zgromadzeniu Najwyższego i ukazuje się dumnie przed Jego
potęgą.
Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego, Ten, co mnie stworzył,
wyznaczył
mi mieszkanie i rzekł: W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu obejmij
dziedzictwo! Przed wiekami, na samym początku mię stworzył i już
nigdy
istnieć nie przestanę. W świętym Przybytku, w Jego obecności,
zaczęłam
pełnić świętą służbę i przez to na Syjonie mocno stanęłam.
Podobnie w
mieście umiłowanym dał mi odpoczynek, w Jeruzalem jest moja władza.
Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana, w Jego
dziedzictwie.

(Ps 147,12-15.19-20)
REFREN: Słowo Wcielone wśród nas zamieszkało

Chwal, Jerozolimo, Pana,
wysławiaj twego Boga, Syjonie.
Umacnia bowiem zawory bram twoich
i błogosławi synom twoim w tobie.

Zapewnia pokój twoim granicom
i wyborną pszenicą hojnie ciebie darzy.
Śle swe polecenia na krańce ziemi
i szybko mknie Jego słowo.

Oznajmił swoje słowo Jakubowi,
Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Nie uczynił tego dla innych narodów.
Nie oznajmił im swoich wyroków.

(Ef 1,3-6.15-1 Cool

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa
Chrystusa;
który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach
niebieskich - w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem
świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z
miłości
przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa
Chrystusa,
według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą
obdarzył nas w Umiłowanym. Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w
Pana
Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję
dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach. [Proszę w nich],
aby
Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha
mądrości i
objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. [Niech da] wam światłe
oczy
serca tak, byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym
bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych.

(1 Tm 3,16)
Chrystus został ogłoszony narodom, znalazł wiarę w świecie, Jemu
chwała na
wieki.

(J 1,1-1 Cool

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.
Ono było
na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się
nie
stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością
ludzi, a
światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się
człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na
świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli
przez
niego. Nie był on światłością, lecz /posłanym/, aby zaświadczyć o
światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego
człowieka, gdy
na świat przychodzi. Na świecie było /Słowo/, a świat stał się
przez Nie,
lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go
nie
przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby
się
stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z
krwi,
ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A
Słowo
stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego
chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.
Jan
daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: Ten był, o którym
powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością,
gdyż
był wcześniej ode mnie. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali -
łaskę po
łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i
prawda
przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten
Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, /o Nim/ pouczył.

Komentarz

Chwalą Tobie, o Chryste, któryś został ogłuszony poganom i znalazł
wiarę w
świecie (1 Tm 3, 16)

"Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas" (J 1, 14); ten
wiersz z
czwartej Ewangelii, powtarzany jako refren psalmu responsoryjnego,
streszcza liturgię II niedzieli po Bożym Narodzeniu, przedłużając
rozważanie tajemnicy Słowa wcielonego.

Pierwsze czytanie (Syr 24, l-4; 8-12) wprowadza w temat. Jest opisem
mądrości Bożej, która od początku stworzenia była obecna na
świecie
rozporządzając wszystkie rzeczy i z woli Najwyższego, rozbijając
"namiot w
Jakubie", czyli wśród ludu Izraela: "Na Syjonie mocno stanęłam...
zapuściłam korzenie w sławnym narodzie - posiadłości Pana, w Jego
dziedzictwie". W Starym Testamencie mądrość jest uważana za przymiot
i
obecność Boga wśród ludzi.

Lecz w Nowym Testamencie to pojecie jest nieporównanie wyższe.
Mądrość
Boża ukazuje się jako Osoba Boska nic w znaczeniu przenośnym, lecz
rzeczywistym i konkretnym: Jest nią Jezus Chrystus, Syn Boga, który
wcielił całą mądrość Ojca, jest "mądrością Bożą" (1 Kor 2, 7).
W
Chrystusie mądrość Boża przyjmuje ciało ludzkie i zamieszkuje wśród
ludzi,
by objawić im tajemnicę Boga oraz prowadzić ich prosto do Niego. Nic
chodzi tutaj o objawienie dotyczące dziedziny poznania, lecz o to,
które
włącza ludzi w samo życie Boże i czyni ich dziećmi Bożymi. Ten
temat
rozwija św. Paweł w drugim czytaniu: "Bóg wybrał nas i przeznaczył
nas dla
siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa" (Ef 1, 4-5).
Zrozumienie tego planu Bożego, zbiegające się z historią zbawienia,
powinno być podstawą duchowego kształtowania wszystkich wierzących.
Dlatego Apostoł modli się, aby Bóg udzielił im "ducha mądrości i
objawienia" oraz oświecił oczy ich serca, by widzieli, czym jest
nadzieja,
do jakiej ich powołał (tamże 17-1 Cool

. Lecz któż, jak nie Jezus,
Mądrość i
Słowo Boga, może w pełni objawić ludziom te rzeczywistości boskie?
Słuchając i kontemplując Jezusa, człowiek odkrywa cudowny plan Boga
odnośnie do własnego zbawienia, odkrywa, do jakiej nadziei został
powołany.

- Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. Chwal Jerozolimo
Pana,
wysławiaj swego Boga, Syjonie... zapewnia On pokój Twoim granicom i
wyborną pszenicą hojnie cię darzy. Śle swoje Słowo na krańce ziemi
i
szybko mknie Jego polecenie (Mszał Polski: psalm responsoryjny).
O Mądrości wieczna, pełna miłosierdzia i nieskończenie dobroczynna,
złożyłaś swoje upodobanie i rozkosze w tym, by przebywać i obcować
z
ludźmi. A nastąpiło to wówczas, kiedyś Ty, Słowo, stał się
człowiekiem,
kiedyś stał się ciałem i zamieszkał wśród ludzi. Obym ja, o Słowo,
myśli i
mądrości Boga, znajdował w Tobie rozkosze. Obym słuchał słowa,
które
wypowiadasz do mnie w głębokim i przedziwnym milczeniu. Obym słuchał
uszyma serca, mówiąc Ci jak Samuel: "Mów, o Panie, bo sługa Twój
słucha".
Obym mógł, nakazując milczenie sobie samemu i temu wszystkiemu, co nie
jest Bogiem, zwracać słodko moje serce ku Słowu, ku Mądrości
wiecznej...
która stała się człowiekiem i zamieszkała wśród nas (zob. J. B.
Bossuet).

- Jezu Chryste, Panie nasz i Boże, z woli Ojca od wieków, gdy nadeszła
pełnia czasów, narodziłeś się z Dziewicy, która nie znała męża.
Poddałeś
się prawu, by odkupić nas spod prawa, uwolnić 'ł. niewoli zepsucia i
udzielić godności dzieci Bożych...

Panie mój, wybaw nas teraz od tego, co jest szaleństwem, spełnij
Twoją
obietnice i wyzwól nas z zawstydzenia, jakie ściągnął na nas grzech,
a
serca nasze napełnij Twoim Świętym Duchem, abyśmy mogli mówić:
Abba,
Ojcze.

Uczyń nas dziećmi swojego Ojca, wybaw nas od wszelkiego zła tego
świata
(Preghiere dei primi cristiani 218).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 181