Czytania na kazdy dzień - poniedziałek 07.02.2011r.

Teri

(Rdz 1,1-19)
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i
pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży
unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie
światłość! I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość
jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość
dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek -
dzień pierwszy. A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w
środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich! Uczyniwszy to
sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem;
a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął
wieczór i poranek - dzień drugi. A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą
się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia
sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię
ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre,
rzekł: Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa
owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są
nasiona. I stało się tak. Ziemia wydała rośliny zielone: trawę
dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których
było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre. I
tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci. A potem Bóg rzekł:
Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby
oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; aby
były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad
ziemią. I stało się tak. Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące:
większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz
gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad
ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od
ciemności. A widział Bóg, że były dobre. I tak upłynął wieczór i
poranek - dzień czwarty.

(Ps 104,1-2.5-6.10.12.24.35)
REFREN: Radością Pana dzieła, które stworzył

Błogosław, duszo moja, Pana,
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Odziany w majestat i piękno,
światłem okryty jak płaszczem.

Umocniłeś ziemię w jej podstawach,
nie zachwieje się na wieki wieków.
Jak szatą okryłeś ją Wielką Głębią,
ponad górami stanęły wody.

Ty zdroje kierujesz do strumieni,
co pośród gór się sączą.
Nad nimi mieszka ptactwo niebieskie
i śpiewa wśród gałęzi.

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie,
Tyś wszystko mądrze uczynił
ziemia jest pełna Twych stworzeń.
Błogosław, duszo moja, Pana.

(Mt 4,23)
Jezus głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszelkie choroby wśród
ludu.

(Mk 6,53-56)
Gdy Jezus i uczniowie Jego się przeprawili, przypłynęli do ziemi
Genezaret i przybili do brzegu. Skoro wysiedli z łodzi, zaraz Go poznano.
Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach
chorych, tam gdzie, jak słyszeli, przebywa. I gdziekolwiek wchodził do
wsi, do miast czy osad, kładli chorych na otwartych miejscach i prosili
Go, żeby choć frędzli u Jego płaszcza mogli się dotknąć. A wszyscy,
którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.

Komentarz

Oddzielanie światła od ciemności - to obraz Bożego porządku i ładu w
stwarzanym wszechświecie. Pan kontynuuje owo oddzielanie, tyle że teraz w
naszych duszach, sumieniach. Choroba grzechu polega na pomieszaniu prawdy i
fałszu, światła i ciemności. Gdy uznajemy, że jesteśmy chorzy, i
przychodzimy do Jezusa, aby się Go dotknąć - odzyskujemy zdrowie. On
oczyszcza w nas obraz Boży, przybrudzony grzechem. Okrywa nas "szatą
światła", odziewa "na nowo majestatem i pięknem".

o. Wojciech Jędrzejewski OP, "Oremus" styczeń/luty 2005, s.
154-155