czytania na kazdy dzień-sobota 31.01.2009

Teri

Wspomnienie św. Jana Bosko, kapłana

(Hbr 11,1-2.8-19)
Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych
rzeczywistości, których nie widzimy. Dzięki niej to przodkowie otrzymali
świadectwo. Przez wiarę ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania
Bożego, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł nie
wiedząc, dokąd idzie. Przez wiarę przywędrował do Ziemi Obiecanej, jako
ziemi obcej, pod namiotami mieszkając z Izaakiem i Jakubem,
współdziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem miasta zbudowanego
na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg.
Przez wiarę także i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc
poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy.
Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało
potomstwo
tak liczne, jak gwiazdy niebieskie, jak niezliczony piasek, który jest
nad
brzegiem morskim. W wierze pomarli oni wszyscy, nie osiągnąwszy tego, co
im przyrzeczono, lecz patrzyli na to z daleka i pozdrawiali, uznawszy
siebie za gości i pielgrzymów na tej ziemi. Ci bowiem, co tak mówią,
okazują, że szukają ojczyzny. Gdyby zaś tę wspominali, z której wyszli,
znaleźliby sposobność powrotu do niej. Teraz zaś do lepszej dążą, to jest
do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się nosić imienia ich Boga, gdyż
przysposobił im miasto. Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę,
ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który
otrzymał
obietnicę, któremu powiedziane było: Z Izaaka będzie dla ciebie
potomstwo.
Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen wskrzesić także umarłych, i dlatego
odzyskał
go, jako podobieństwo śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

(Łk 1,69-72.74-75)
REFREN: Wielbijmy Pana, bo swój lud nawiedził

Bóg wzbudził dla nas moc zbawczą
w domu swego sługi Dawida.
Jak zapowiedział od dawna
przez usta swych świętych proroków.

Że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą,
że naszym ojcom okaże miłosierdzie
i wspomni na swe święte przymierze.

Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani,
służyć Mu będziemy bez trwogi,
w pobożności i sprawiedliwości przed Nim,
po wszystkie dni nasze.

(Hbr 4,12)
Żywe jest słowo Boże i skuteczne, zdolne osądzić pragnienia i myśli
serca.

(Mk 4,35-41)
Przez cały dzień Jezus nauczał w przypowieściach. Gdy zapadł wieczór
owego
dnia, rzekł do nich: Przeprawmy się na drugą stronę. Zostawili więc tłum,
a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.
Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się
napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i
powiedzieli do Niego: Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?
On
wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: Milcz, ucisz się! Wicher się
uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: Czemu tak
bojaźliwi
jesteście? Jakże wam brak wiary? Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do
drugiego: Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu
posłuszne?

Komentarz

Nie ma prostego przepisu na to, jak zachować doskonałą stałość w wierze,
nadziei i miłości. Nawet będąc obok Jezusa doświadczamy lęku, zmagamy się
z takimi czy innymi pokusami, a nierzadko upadamy w grzech. W łodzi
naszego życia lepiej jednak być obok Niego z całą naszą niedoskonałością
niż samemu ze swoją doskonałością. Wspominany dziś ks. Jan Bosko
(zm.1888), wychowawca młodzieży, zajmował się dziećmi zaniedbanymi. W
każdym umiejąc dostrzec ziarno dobra, był dla nich prawdziwym ojcem.
Pokazywał, że tacy, jacy są, z bagażem trudnych doświadczeń, w łodzi
swego
życia nie są pozostawieni sami sobie, gdyż jest z nimi Chrystus, który
ich
kocha.

o. Cezary Binkiewicz OP, "Oremus" styczeń 2004, s. 125-126