czytania na kazdy dzień-środa 10.06.2009r.

Teri

Wspomnienie bł. Bogumiła, biskupa

(2 Kor 3,4-11)
Dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy. Nie żebyśmy uważali, że
jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz /wiemy, że/ ta możność
nasza jest z Boga. On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego
Przymierza przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch
zaś ożywia. Lecz jeśli posługiwanie śmierci, utrwalone literami w
kamieniu, dokonywało się w chwale, tak iż synowie Izraela nie mogli
spoglądać na oblicze Mojżesza z powodu jasności jego oblicza, która miała
przeminąć, to o ileż bardziej pełne chwały będzie posługiwanie Ducha?
Jeżeli bowiem posługiwanie potępieniu jest chwałą, to o ileż bardziej
będzie obfitować w chwałę posługiwanie sprawiedliwości! Wobec
przeogromnej
chwały okazało się w ogóle bez chwały to, co miało chwałę tylko
częściową.
Jeżeli zaś to, co przemijające, było w chwale, daleko więcej cieszy się
chwałą to, co trwa.

(Ps 99,5- Cool

REFREN: Jesteś najświętszy, Boże nasz i Panie

Wysławiajcie Pana, Boga naszego,
padnijcie przed podnóżkiem stóp Jego, bo On jest święty.
Wśród kapłanów są Mojżesz i Aaron,
i Samuel wśród tych, którzy wzywali Jego imienia:
wzywali Pana, a on ich wysłuchał.

Przemawiał do nich w słupie obłoku,
a oni strzegli przykazań i prawa, które im nadał.
Boże nasz, Panie, Tyś ich wysłuchał,
łaskę im okazałeś, lecz karałeś występki.

(Ps 25,4b.5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi scieżkami, prowadź mnie w prawdzie,
według Twych pouczeń.

(Mt 5,17-19)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść
Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę
bowiem
powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani
jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek
więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak
ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia
i
uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.

Komentarz

W każdym czasie spotyka się ludzi, dla których największym szczęściem
jest
odsunąć się od życia światowego i całkowicie poświęcić się Bogu. Bł.
Bogumił (XII/XII w.) był cystersem. Ponieważ wyróżniał się cnotami i
mądrością, szybko został zauważony - powierzono mu biskupstwo w Poznaniu,
a wkrótce mianowano go arcybiskupem gnieźnieńskim. Pełniąc liczne i
trudne
obowiązki nie przestawał tęsknić za przebywaniem z Bogiem w samotności.
Zrezygnował z urzędu arcybiskupa i ostatnie lata życia spędził w
założonej
przez siebie pustelni oddając się modlitwie i umartwieniu.

Anna Lutostańska, "Oremus" czerwiec 2000, s. 42