cztanie na każdy dzień - 3o.06.2009 r -wtorek

Teri

(Rdz 19,15-29)
Gdy już zaczynało świtać, aniołowie przynaglali Lota, mówiąc:
Prędzej, weź
żonę i córki, które są przy tobie, abyś nie zginął z winy tego
miasta.
Kiedy zaś on zwlekał, mężowie ci chwycili go, jego żonę i dwie
córki za
ręce - Pan bowiem litował się nad nim - i wyciągnęli ich, i
wyprowadzili
poza miasto. A gdy ich już wyprowadzili z miasta, rzekł jeden z nich:
Uchodź, abyś ocalił swe życie. Nie oglądaj się za siebie i nie
zatrzymuj
się nigdzie w tej okolicy, ale szukaj schronienia w górach, bo inaczej
zginiesz! Ale Lot rzekł do nich: Nie, panie mój! Jeśli darzysz twego
sługę
życzliwością, uczyń większą łaskę niż ta, którą mi
wyświadczyłeś, ratując
mi życie: bo ja nie mogę szukać schronienia w górach, aby tam nie
dosięgło
mnie nieszczęście i abym nie zginął. Oto jest tu w pobliżu miasto,
do
którego mógłbym uciec. A choć jest ono małe, w nim znajdę
schronienie.
Czyż nie jest ono małe? Ja zaś będę mógł ocalić życie.
Odpowiedział mu:
Przychylam się i do tej twojej prośby; nie zniszczę więc miasta, o
którym
mówisz. Szybko zatem schroń się w nim, bo nie mogę dokonać
zniszczenia,
dopóki tam nie wejdziesz. dlatego dano temu miastu nazwę Soar. Słońce
wzeszło już nad ziemią, gdy Lot przybył do Soaru. A wtedy Pan
spuścił na
Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia od Pana . I tak zniszczył te
miasta
oraz całą okolicę wraz ze wszystkimi mieszkańcami miast, a także
roślinność. Żona Lota, która szła za nim, obejrzała się i stała
się słupem
soli. Abraham, wstawszy rano, udał się na to miejsce, na którym
przedtem
stał przed Panem. I gdy spojrzał w stronę Sodomy i Gomory i na cały
obszar
dokoła, zobaczył unoszący się nad ziemią gęsty dym, jak gdyby z
pieca, w
którym topią metal. Tak więc Bóg, niszcząc okoliczne miasta, przez
wzgląd
na Abrahama ocalił Lota od zagłady, jakiej uległy te miasta, w których
Lot
przedtem mieszkał.

(Ps 26,2-3.9-12)
Doświadcz mnie, Panie, wystaw mnie na próbę, wybadaj moje nerki i
serce:
Bo mam przed oczyma Twoją łaskawość i postępuję w Twej prawdzie.
Nie
dołączaj mej duszy do grzeszników i życia mego do ludzi pragnących
krwi, w
ich ręku zbrodnia, a ich prawica pełna jest przekupstwa. Ja zaś
postępuję
nienagannie, wyzwól mnie i zmiłuj się nade mną! Moja stopa stoi na
równej
drodze, na zgromadzeniach błogosławię Pana.

(Ps 130,5)
W Panu pokładam nadzieję, nadzieję żywi moja dusza: oczekuję na Twe
słowo.

(Mt 8,23-27)
Gdy wszedł do łodzi, poszli za Nim Jego uczniowie. Nagle zerwała się
gwałtowna burza na jeziorze, tak że fale zalewały łódź; On zaś
spał. Wtedy
przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: Panie, ratuj, giniemy! A On
im
rzekł: Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary? Potem wstał,
rozkazał
wichrom i jezioru, i nastała głęboka cisza. A ludzie pytali zdumieni:
Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?

Komentarz

Słowo Boże zachęca nas dzisiaj do patrzenia na naszą rzeczywistość
przez
pryzmat wiary. Czy naprawdę wierzymy, że Bóg kieruje naszym życiem?
Czy
widzimy sens naszych codziennych problemów i niepowodzeń? Czy w
zwykłych
wydarzeniach potrafimy dostrzec "proroctwa", czyli przesłanie, które
Bóg
chce nam przekazać - zachętę do zmiany, zaproszenie do przyjaźni z
Nim?
Pokładając ufność w Bogu, dostrzegamy, że On nigdy o nas nie
zapomina, że
nie jesteśmy Mu obojętni. W prostych sakramentalnych znakach Chrystus
dokonuje naszego zbawienia, ucisza nasze "burze" i niepokoje.

Ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" lipiec 2006, s. 18